zaterdag 12 februari 2011

100 % ZB (Zuivere Borduurtijd) - twee zusjes in een stacaravan!

Vorig jaar oktober heb ik borstkankeronderzoek moeten laten doen. En ondanks dat het gelukkig goed afliep, heeft het me emotioneel veel gedaan. Ik ben er danig van slag van geweest. Mijn lieve zusje vond dat het weer eens tijd was voor een weekend weg - een 'help-de-freubeltante-er-weer-bovenop'-weekend. Een lang weekend. Van vrijdagmiddag tot maandagmorgen. Dat vraagt natuurlijk wel wat van het thuisfront. In beide gevallen heb je te maken met manlief en twee kindjes. Dus toen het thuisfront geregeld was, is mijn zusje een stacaravan gaan boeken. In het verleden gingen we twee daagjes shoppen - in Maastricht ofzo - maar vorig jaar is het gemuts in een stacaravan zo goed bevallen, dat we dat nu weer wilden gaan doen. En afgelopen weekend was het zover. Wij gingen op pad. Naar een stacaravan aan de rand van Arnhem. Niet ver van de snelweg vandaan, maar wel lekker in het bos. Bij het inchecken tekende de mevrouw van de receptie op de plattegrond waar onze stacaravan stond. Mijn zusje zei nog:"goh... lekker helemaal achterop, aan de rand van het park". En inderdaad, onze caravan stond aan het eind van het pad. Achter onze caravan stond de omheining van het park. Achter de omheining stond een strookje bos. En jawel.... achter het strookje bos lag ......de snelweg. Vanuit de stacaravan konden wij de koplampen van de langsrijdende auto's goed zien. Volgens mijn navigatieprogramma op mijn mobieltje, stond de caravan zelfs OP de snelweg! Maar eerlijk is eerlijk...in de stacaravan hoorde je er helemaal niks van. Ik weet niet hoe het er in de zomer is, als je lekker buiten kunt zitten maar ik vermoed dat het behoorlijk lawaaig is. Maar de stacaravan was prima ingericht. En wat hebben we het leuk gehad. We hebben veel gekwekt, gelachen, we zijn uit eten geweest en natuurlijk hebben we geborduurd. En hoe. 100 % ZB (Zuivere Borduurtijd). In tijden niet gehaald. Niet te laat naar bed, niet te laat weer op. En gaan met die naald! Ik heb dat weekend aan de Fractal gewerkt. Ik was bezig met de andere helft van het middenstuk. En ik ben er in geslaagd om dat a4-tje af te krijgen. En ik kon zelfs nog beginnen met het volgende a4-tje. Het weekend was veel te snel voorbij. En maandagochtend gingen wij best wel met een kater naar huis toe. De mannen en de kindjes waren het weekend ook prima doorgekomen dus hopelijk mogen we nog een keer op herhaling :-).

De Fractal na het weekend weg:

Ohohoh wat wordt ie mooi. Ik sta te popelen om er mee verder te gaan. Maar ja, W&P (zie hieronder) moet eigenlijk eerst af. *zucht* dilemma......

Woezel & Pip (Blegh)

In 2009 ging ons grote kuiken van een babykamer naar een grote-meisjes-kamer. Om de boel op te fleuren, had ik bedacht om een borduur voor op haar nieuwe kamer te maken. Een borduur van Woezel & Pip. En dan niet zo'n lullig kleintje. Nee, een flinkerd, met de 4 jaar-getijden. Bij het eerste kruissteekje merkte ik al dat ik er eigenlijk helemaal niks aan vond. Ik weet niet waarom. Maar omdat ik ook niet wil dat ie pas af is als mijn grote kuiken het huis uit gaat (kijk eens schat, voor op je studentenkamer :-)), heb ik ém op 31 december maar weer eens tevoorschijn gehaald. En het is echt voor het eerst in mijn leven dat ik 's middags als ik onderweg ben van mijn werk naar huis, denk: "gaaaatver, ik moet vanavond borduren". Maar ik ga stug door. Zo stug dat ik soms zelfs in de trein zit te borduren (dus als jullie in de trein van Utrecht naar Amsterdam en terug iemand met een chaggerijnig gezicht aan een W&P zien borduren, that's me!!). Ik ben inmiddels met het laatste jaargetijde bezig: de zomer. Dan moeten de randen nog en dan is het klaar. Er is een troost: mijn dochter vindt ém echt heel mooi en reageert heel enthousiast als ik weer wat verder ben. Dat maakt een hoop goed!Hierbij de foto van Woezel & Pip: